Wat kunnen we leren van de kleuterschool?

Orgineel gepubliceert op http://www.innovatieland.org/ dat binnenkort uit de lucht gaat

20-12-05 Weet je nog, vroeger op de kleuterschool? Het was een heel leuk spel: iemand zegt een woord en dat wordt doorgefluisterd de kring rond en de ontvanger zegt het dan hardop. 100% kans dat het beginwoord nooit het ontvangen woord is; lachen, gieren, brullen.

Hoeveel kans bestaat er dat een marktvraag 100% helder bij de R&D-er terecht komt? Hoeveel kans heeft een innovatieve oplossing om 100% helder in de markt terecht te komen? Hoeveel schakels zitten er in de doorfluisterketen in jouw onderneming? Wordt de marktvraag wel goed geïnterpreteerd voor deze binnen de organisatie wordt doorgefluisterd? Heeft iedereen wel helder zicht op het beoogde resultaat of is men bezig zijn eigen ambities in zijn opdracht te verwerken of een technisch hoogstandje aan te leveren die detoneert met het doel?

Ik heb een keer een project de nek omgedraaid waar de opdrachtgever een product wilde herintroduceren na een visueel redesign. Toen de projectopdracht terugkwam uit het managementoverleg was het opeens een compleet elektronisch redesign, draaiend op een beter platform met een nieuw te maken draaibare voet en dat allemaal in een fris, nieuw kleurtje.

Eigenlijk wisten we het al op de kleuterschool: innovatie = communicatie. Nee, niet eindeloos vergaderen en afstemmen. Je ziet meteen waarom kleine kringetjes met minder doorfluisterschakels succesvol zijn: in de startupfase zitten bijvoorbeeld service en R&D letterlijk in één ruimte en er is een directe terugkoppeling tussen kapotte producten en ontwikkeling. Nu blijven we niet eeuwig in een startupfase hangen hoop ik, maar hoe houd ik dan het doorfluisterkringetje zo klein mogelijk?

Jaren letterlijk gevochten met al die specialisten die elk in hun eigen taal deelnemen aan het doorfluisterspel: moet je je inleren in technologie, moet je meer kennis opdoen van de markt of moet je gewoon autoritair de ontwikkeling strak houden - zeg het maar?

Heel intuïtief heb ik gemerkt dat ik een soort taal ging ontwikkelen die iedereen begrijpt. Ik ben groot voorstander en gebruiker van het schrijven van scenario’s, het gebruik van visualisaties (letterlijk praatplaatjes), het bouwen van prototypes (karton, papier, schuim, etc), simuleren van processen en toekomstige gebruikers een naam en profiel geven. Opeens zie je dat een team van specialisten begrijpt waar het over gaat en dat men vanuit zijn of haar specialisatie gaat bijdragen aan het projectdoel. Vaak al delen van deze werkwijze gebruikt maar afgelopen jaar het lef gehad met deze werkmethode een geheel project te trekken in een complexe (ICT en politieke) omgeving, werkend aan de vorming van een innovatieve dienst die gebruiksvriendelijk en efficiënt moest worden. Voor even was het een vrolijke, druk kwebbelende kleuterklas die samen werkte aan een en hetzelfde ding. Gelukkig heb ik opgelet op de kleuterschool om er toch wat te leren. Jullie ook?